31 Januari 2010 :: 21:17

Prille liefde

"Nee, ja, ik weet dat ik weg moet, maar ik heb helemaal geen zin in dat feestje."
...
"Laat me nog heel even bij je zijn. Je nog even bekijken, even strelen."
...
"Mis je nu al. Zal ik niet toch blijven?"
...
"Ik ben inderdaad al te laat nu, maar dat kan me niks schelen. Ik wil niet weg. Iedereen daar vraagt naar je en dan wil ik alleen maar terug naar jou."
...
"Oké, oké, ik ga. Omdat ik moet."
...
"Ik ga. Echt."
...
"Tot straks."

Ja, het was vrijdag behoorlijk lastig om mijn nieuwe fiets alleen thuis te laten. Man, wat is 'ie mooi! Ik denk dat J. maar op de slaapbank moet, kan ik mijn fiets mee naar bed nemen.

25 Januari 2010 :: 17:17

Met andere ogen

Soms heb je de ogen van een tekenjuf nodig om te zien dat wat heel goed lijkt, toch essentiële details mist. En dat wat misschien onaf is, juist zo bedoeld is.
Soms heb je de ogen van je vrouw nodig om te zien dat je misschien eerst wat beter moet kijken voor je je mening stelt.
Soms heb je de ogen van een jongetje om te zien dat de rivier die je dagelijks over rijdt, een enorm natuurmonster is.
Soms heb je de ogen van zijn broertje nodig om te zien hoe knap de Romeinen in hun tijd toch bezig zijn.

Dit weekend hadden we vijf paar ogen te leen. Het was weer bijzonder!

21 Januari 2010 :: 09:16

Plichten als echtgenoot

Als je eten moet koken, omdat je vrouw de hele dag gewerkt heeft, dan doe je dat gewoon.
Als je vervolgens af moet wassen, omdat je vrouw moet studeren, dan doe je dat gewoon.
Als je haar een schouder moet bieden, omdat je vrouw het na avonden SPSS'en en grafieken maken niet meer ziet zitten, dan doe je dat gewoon.
Als je tot half drie 's nachts naast haar bureau moet blijven zitten, omdat je vrouw je gezelschap nodig heeft om wakker te blijven en geen fouten te maken, dan doe je dat gewoon.
Als je tegen haar bemoedigend "Je kunt het!" moet zeggen, omdat ze vandaag en morgen voor een zaal vol orthopeden moet spreken, dan doe je dat gewoon.
En als je haar lief aan moet kijken, omdat je echt heel graag je droomfiets wilt, dan doe je dat gewoon.

14 Januari 2010 :: 13:33

Blij met platvoeten

Omdat ik gruwelijke platvoeten heb, had ik als kind van die degelijke, stevige stappers, steevast in stemmig grijs. En ja, dat viel op tussen alle hippe, felgekleurde Nikes, Reeboks en LA Gears, maar niet op de manier die ik graag had. Eén zinnetje sleepte me er in al die jaren doorheen en dat was dat ik door die platvoeten vast voor het leger afgekeurd zou worden.
Behoorde ik tot een van de eerste lichtingen die niet meer opgeroepen werden. Verdulleme, hadden ze helemaal geen zin.

Maken we even een sprongetje naar 26 december vorig jaar. Na lang zoeken hebben in Namibië een tankstation gevonden met een winkeltje dat open was. We kopen wat eten en omdat het kerst is, trakteren we onszelf op een ijsje. Dat blijkt tijdens het verorberen over datum. Nou ja, het is feest en we zitten in Afrika, dus uiterst relaxed wil ik ze weggooien. Geen vuilnisbak te vinden.
De vriendelijke pompeigenaar komt naar buiten en neemt het afval van me aan. Even wil ik iets over het ijsje zeggen, maar ach, laat maar...

Wat dit met platvoeten heeft te maken? Vooralsnog niks, totdat ik me omdraai om terug naar J. te lopen. En geen stap meer kan zetten, want er staat iets op mijn rechtervoet. Even kijken, het is wit, groot en het lijkt wel op een fourwheeldrive. Er zitten inderdaad vier wielen aan. Ah, het ís een 4WD.
Het duurt even voordat dat mijn hersenen inzinkt, maar dan begin ik heftig met mijn armen te zwaaien. Ik gebaar de bestuurder dat hij naar achteren moet rijden, maar die kijkt me aan alsof het een truc is om hem te beroven. Na een paar seconden heeft hij gelukkig door dat dit niet het geval is en rijdt hij een beetje achteruit.
Ik strompel wat, constateer dat er niks gebroken is en heb even zin om de chauffeur uit te gaan schelden. Maar die zit nog steeds apathisch achter het stuur en durft niet naar buiten. En ik wil de kerstvrede niet verstoren, dus gebaar de pompeigenaar dat alles goed is, stuur de chauffeur een dodelijke blik en ga naar J. terug.

Ze gelooft me in eerste instantie niet, maar ik weet haar te overtuigen. We kijken wat de schade is. Slechts één krasje met een ietepetieterig beetje bloed. Man als ik ben, ga ik wel uitgebreid koelen en kan ik de komende twee uur niet autorijden, maar we moeten toch concluderen dat ik wonderbaarlijk weinig gewond ben.
"Wonderbaarlijk?" J. trekt het in twijfel. "Ik zou als ik jou was gewoon één keertje blij zijn met die platvoeten van je."

11 Januari 2010 :: 22:23

Is there a doctor on board?

Hebt u er ook altijd al van gedroomd flying doctor te zijn? Ik wel, en mag mezelf inmiddels ook zo noemen (ook een soort miles high clubje). Ik behandel inmiddels meer patiënten in de lucht dan op de grond. In de lucht is het ook letterlijk een roeping, meestal in de vorm van 'We have a medical emergency on board, if there is a doctor on board, would he or she make themself known to the cabinecrew?' Op zo'n moment weet je dat je het hiervoor doet. Dat moment van heroiek, met wapperende haren en stetoscoop om je nek rennend door het vliegtuig, terwijl de mensen uiteenwijken om jou zo snel mogelijk ter plaatse te laten komen.

Dit is echter de realiteit...

Je hebt je bril af, schoenen uit, oordopjes in en net die ene houding aangenomen waarin je het wel een paar uur vol kan houden (en dat kostte 20 minuten schuiven, hangen en wurgen tot irritatie van je buurman). Je ogen vallen bijna dicht tot je in de verte iets hoort met 'doctor' en 'emergency' en je met een zucht bedenkt dat je een eed hebt gezworen die ervoor zorgt dat je je bril opzet, oordoppen uitdoet en je langs je nu pissig kijkende buurman wurmt (Alweer plassen?? Nee, dokter!). Op je sokken baan je je een weg door het hotsende vliegtuig (op zo'n moment altijd een beetje turbulentie) langs benen, armen en uitstekende hoofden. Je treft minstens twee, maar meestal zes stewardessen die geen idee hebben, maar wel een patiënt.

Terwijl je pogingen doet je ademhaling en hartslag onder controle te krijgen en ondertussen hinderlijke visioenen hebt van een reanimatiesetting, controleer je de patiënt. En om de spanning op te voeren krijg je vervolgens een strikvraag van de stewardess: 'De piloot wil weten of we een noodlanding moeten maken, we zijn nu namelijk nog boven land'. Zeg je 'Ja, landt maar, want ik heb geen idee wat deze patiënt heeft' dan zet je misschien voor niks 300 mensen aan de grond? Of je zegt 'Nou, ze haalt adem en heeft een hartslag, dus vlieg maar door' en dan hopen dat de patiënt niet boven de Atlantische Oceaan het loodje legt? Ik koos voor optie twee. Of je staat een half uur lang een koud washandje in iemands nek te leggen. Of je geeft een pijnstiller en een bemoedigend schouderklopje. Dat beseffen niet veel mensen, maar óók voor die momenten ben je dokter geworden.

08 Januari 2010 :: 21:55

25 december

"Oh," sipt J. "Ga je rennen?"
Het is half acht 's ochtends, 35 graden in de zon en ik huppel in mijn hardloopkleding voor J.'s neus langs.
"Ja, wat dacht jij? Nu kan het nog, als het over een uur boven de veertig graden is niet meer. Hoezo?"
"Ik had met het beetje crackers en de warme jam een kerstontbijtje willen maken."
Dat is waar ook. Het is kerst vandaag.

Een versierde nepkerstboom zien bij tropische temperaturen en volop zomer is behoorlijk surrealistisch. En ook al doet de lokale bevolking zijn best een beetje kerstsfeer te creëren door allemaal met een kerstmuts rond te lopen en overal 'Merry Christmas' op de ruit te plakken, wij komen er niet in.
Toch heeft J. een kerstdiner geboekt in het restaurant bij de camping. En als wij op de veranda de eerste drankjes vooraf nuttigen en de ondergaande zon bekijken, stoot J. mij aan.
"Hoor jij dat ook?"
En warempel, ik hoor slechte synthesizerversies van kerstklassiekers en begin mee te neurieën. J. zet in en zingt mee. En ook al hebben wij hier geen sneeuw, toch ontdooien wij.

Op de terugweg zeggen wij dingen als "Die marsepeinen kerstballen, dat was toch wel leuk, hè? " en "Nu heb ik eindelijk eens kalkoen gegeten. En dat met kerst.". De weg is één kilometer lang en helder verlicht door enkel de sterren.
Ineens voel ik een elleboog in mijn zij en hoor ik tegelijk J. roepen: "Kijk, daar!"
Ik krijg nog net het laatste restje staart van J.'s eerste vallende ster mee. Ontroerd door de pracht van de ster en het moment waarop J. dit ziet, kan ze pas na wat hakkelen een hele zin uitbrengen.
"Ja, nu is het echt kerst!"

07 Januari 2010 :: 21:47

Dus daar heeft ze het van...

Met armpje drukken delfde ik altijd het onderspit. Als ik het deksel niet van de jampot kreeg, vroeg ik haar hulp. Haar biceps zijn twee keer zo groot als de mijne - zonder dat het aan de onderkant gaat hangen - bij haar dan. En haar knuffels zijn intens, maar soms haast dodelijk.

Lang heb ik vermoed dat ze stiekem met de gewichten in de weer was die ik op een blauwe maandag bij de Aldi had aangeschaft. Maar nameten leerde dat die nooit van hun plaats waren geweest. Ik dacht dat het een restant was van haar sportklimcarrière zes jaar geleden. Of dat ze dagelijks voor het aankleden honderd pushups afraffelde.
Zelf zei ze dat het aan haar studie lag. Dus stelde ik me voor dat J. in haar groene operatiekleding aan een stel vastgeroeste schroeven in de heup van een oude man zat te sjorren, dat ze met drie man met alle kracht een knie moesten losdraaien. Ja, mijn beeld van de orthopedie veranderde drastisch.

Maar gisteren, toen J. de trap opkwam, viel het kwartje. Dus dáár heeft ze het van!

04 Januari 2010 :: 21:58

24 december

Wij zijn positieve mensen.

Kwart voor acht 's ochtends, na een beroerde nacht, steek ik mijn hoofd uit de tent. J. kijkt me vanachter een ontbijtje aan. "Hé slaapkop! Hoe voel je je?"
"Ik denk dat ik ergens vandaag doodga," mopper ik de slaap uit mijn hoofd.
Romantisch antwoordt J.: "Dan doe ik met je mee!"

Het blijft even stil. Ik wil wat zeggen, maar durf het eigenlijk niet. Doe het toch.
"Uhm, misschien dat ik dan toch blijf leven. Samen doodgaan klinkt heel mooi, hoor. Maar als ik heel, heel, héél eerlijk ben, denk ik dat ik wel heel verdrietig zal zijn, maar daarna nog best een leuk leven kan hebben."
"Pfieuw!" Een zucht ontsnapt aan J.'s mond. "Dat denk ik eigenlijk ook wel. Dus als je het niet erg vindt, blijf ik ook nog even leven."

En we vinden dat een geruststellend idee. Want wij zijn positieve mensen.

03 Januari 2010 :: 21:36

16 december

Als je rennende dikdiks ziet, springende springbokken en een zebra die aan een leeuw probeert te ontkomen, dan wil je zelf als sportverslaafde ook wat beweging. Zeker als het enige lichaamsdeel dat de afgelopen vijf dagen wat inspanning heeft gekregen, de rechter wijsvinger is om foto's te maken.
Even denk ik eraan om de positie van de zebra over te nemen. Maar vermoedelijk ben ik toch niet zó snel en als dat wel zo is, worden we geheid het park uitgezet. Dus trek ik in de veilige omgeving van de campsite mijn hardloopkleding aan, plaats ik J. in de 15 centimeter brede schaduwstrook van onze 4wd en draag haar op mij regelmatig van fris water uit de koelkast te doorzien.
Afrika is natuurlijk hét hardloopcontinent bij uitstek.

Een beetje meewarig word ik aangestaard door de lamlendigen langs het zwembad als ik de eerste keer voorbij kom rennen. Maar naar mijn idee gaat het prima en ik besluit om nog niet langs J. te gaan. Halverwege het tweede rondje blijkt dat echter wat overmoedig. Ik snak toch wel wat naar water en kom bij de tweede passage toch even bij J.
"Zo. Pas acht minuten bezig!"
Acht minuten nog maar? Ik hijg als na een half uur hardlopen, als de buffel die we nog niet gezien hebben. Hmmm. Maar acht minuten is te kort, dus dwing ik mezelf door te lopen. Ik zoek tijdens rondje drie elk reepje schaduw op en kom dan weer bij J. om een slokje te nemen.
"Je zit nu op dertien minuten. En je ziet een beetje rood."
Ik sleep mezelf nog een keertje aan gang, maar als ik denk de toeschouwers bij het zwembad in slowmotion te zien en me realiseer dat dat toch mijn echte tempo is, besluit ik deze oefening te staken. Met een knallende koppijn kom ik bij J. De stopwatch geeft negentien minuten aan en ik voel me alsof ik negentien dagen gerend heb. Ik moet opgeven, ik verlies.

Misschien is het toch geen goed idee om om drie uur 's middags bij 40 graden te gaan sporten. En ik hang mezelf met een koud biertje in het zwembad. Bij mijn medelamlendigen.

De zebra heeft het niet gered (let op: schokkende beelden!)

Maar het was wel lekker (let op: schokkende beelden voor vegetariërs!)