30 November 2010 :: 10:25

Sneeuw

Met de basgitaar op mijn rug fiets ik voorbij de file. Ik beuk tegen de sneeuw in en moet mijn ogen vernauwen om iets te kunnen zien. Voor mij ploetert een jongen, aan zijn gitaar te zien ook onderweg naar muziekles.
De handschoenen kunnen de kou niet buitenhouden. Mijn handen doen pijn, dus ik weet nu al dat ik het eerste kwartier niet kan spelen. En dan moet ik ook nog terug.
Ik háát de sneeuw!

Onder mijn voeten kraakt de witte ondergrond. Een strakke ritmesectie tijdens het rennen. Vanaf de dijk kijk ik over witte weides en de wolkjes uit mijn mond maken de wereld nog iets witter.
Mijn wangen voelen roze, mijn keel koud. Maar hoe langer ik loop, hoe warmer ik van binnenuit word. En als ik dadelijk weer thuis ben, zal het extra behaaglijk aanvoelen.
Leve de sneeuw!

24 November 2010 :: 22:21

Hartstikke vertrouwd!

Als webdesigner kun je eigenlijk niet zonder een Mac. Tenminste, dat is mij jarenlang door diverse bevriende (web-)designers voorgehouden als ze weer eens het Windows-bakbeest zagen waarop ik mijn ontwerpen placht te maken.
Een paar maanden geleden begon dat beest ineens te sputteren. Vervolgens werd 'ie sloom en afgelopen week stopte hij er ineens helemaal mee. Gelukkig werkte de aloude Windows-truc gewoon-opnieuw-opstarten, maar geschrokken was ik wel.

Gaan we even een week of wat terug. Voor werk vertoefde ik een paar dagen in Los Angeles. Ik moest daar namelijk de Adobe MAX-conferentie verslaan. En wat doe je als je daar wat vrije tijd hebt en je je te midden van duizenden webdesigners en -developers bevindt? Juist, dan ga je massaal naar de Apple Store. Want net als alles zijn die ook groter.
Natuurlijk protesteerde ik en deed ik alsof ik het he-le-maal niet tof vond, maar stiekem lachte de Macbook Pro me toe. En toen ik naar buiten stapte, wist ik dat dat mijn volgende laptop zou worden. Maar dat heb ik natuurlijk niemand verteld.

Zijn we weer bij afgelopen week. Met een onbetrouwbare computer kun je niet werken, dus besloot ik dat het tijd werd de Mac te omarmen. Ik bestelde hem, moest even geduld opbrengen en werd in de tijd bang voor wat mij te wachten stond. Zou ik op zo'n Mac wel kunnen werken? Zou ik het apparaat wel snappen? Was ik niet gewoon een Windows-gebruiker?
Dus toen de laptop arriveerde, opende ik met knikkende knieën de doos. Ik zette het apparraat en woefff! Ik schrok me een hoedje. Want snel! Amai, mensen, dat is toch niet normaal meer? Even moest ik kijken waar alles zat, maar al snel had ik het beestje door. Ongelofelijk, ik wist haast niet meer hoe het was om op een Windows-apparaat te werken.

En toen was het dus eergisteren. Ik paste een instelling aan - heel onschuldig, gewoon de Webserver aanvinken - en mijn Macbookje liep vast. Deed gewoon niks meer. Hmmm. Maar even proberen of herstarten zin heeft. En jawel, hoor, hij deed het weer.
En toen was het dus gisteren. J. liet me op haar computer iets zien en dat wilde ik op de mijne nog eens goed bekijken. He, de pagina werd maar half geladen. Afsluiten, opnieuw openen en gelukkig, daar kon ik het rustig op mijn gemak bekijken.
En toen was het dus vandaag... Internet sloom. Geen enkele pagina opent fatsoenlijk als ik het wil en vooral Google heeft het er moeilijk mee. Welke browser ik ook gebruik, welk testaccount ik ook aanmaak. Drie uur google-en en ik weet dat het al jaren een terugkerend probleem is, maar ik heb nog geen oplossing. Ik moet maar bidden of het internet mee wil werken.

Gelukkig, ik heb een Mac. En nee, het voelt dus helemaal niet anders aan. Het is allemaal heel vertrouwd...

18 November 2010 :: 19:27

Slechte vaders maken slechte grappen

Als de verloskundige zegt dat we misschien nog wel een paar weken moeten wachten voor er een buik te zien is, zeg ik dat ik toch wel het idee heb dikker te worden. En als ze voorstelt een echo te maken, antwoord ik: "Aken, aken, akennn."
Buiten vraagt J. waar dat nu weer op sloeg. Als ik laat weten geen idee te hebben waar zij het over heeft, zegt ze: "Die slechte grappen daarbinnen."
"Het zullen de hormonen wel zijn," opper ik.
"Weer zo'n slechte grap." J. waarschuwt me. "Slechte vaders hebben slechte grappen."
Daar kan ik dan weer niet om lachen.

E., reeds vader en zijn vrouw is een week voor J. uitgerekend van de tweede, luistert als ik hem het verhaal vertel. "En ik vond mezelf eigenlijk best leuk. Maar ik zal bij de geboorte maar niet zeggen dat het geen kind van mij kan zijn omdat het geen neger is."*
"Nee, man," valt E. mij af. "Dat zeg je helemaal niet. Daar ben je veel te emotioneel voor. Je staat eerder te janken." En hij kan het weten.

Thuis zeg ik tegen J. dat E. haar steunt.
"Hoezo?," vraagt ze.
Waarop ik zeg wat ik eigenlijk had willen zeggen.
"Nee," stelt J., "je staat inderdaad waarschijnlijk te huilen. Ik ken je."
"Maar," waarschuwt ze me, "als je het wél waagt, hoek ik je door mijn emoties waarschijnlijk neer. En daar ga ik achteraf geen spijt van krijgen."

Ga ik toch maar een helm aanschaffen. Want wedden dat ik door de emoties toch de verkeerde grap maak?

*Gezien mijn liefde voor warm weer is dat mijn bijnaam. Je kunt slechtere hebben.

13 November 2010 :: 08:00

Oei ik groei!

31 is de eerste mijlpaal voor Cyriel. De belangrijke organen zijn gevormd en zullen zich vanaf nu verder gaan ontwikkelen. Hij hoeft alleen nog maar te groeien.

Dit jaar zul je waarschijnlijk voor de eerste keer naar de uroloog gaan. Het is best spannend, maar het bezoek zal vooral bestaan uit het beantwoorden van vragen. Er zal bijvoorbeeld worden gevraagd naar eventuele eerdere plasproblemen, erfelijke ziektes of afwijkingen in jouw of je partners familie en medicijngebruik. Er zal urine bij je worden afgenomen, dat onderzocht kan worden, en je bloeddruk wordt opgemeten. Misschien heb je geluk en zal de uroloog een echo maken van de blaas en prostaat, of je krijgt een rectaal toucher! Deze zal er rond deze tijd ongeveer zo uit kunnen zien: lengte 6,5 cm gewicht 20 gram.

Lieve Cyriel, gefeliciteerd met je verjaardag!

09 November 2010 :: 13:05

Doktershandschrift

Een wat oudere heer komt met echtgenote in zijn kielzog de spreekkamer binnen. Hij kijkt een beetje verward de kamer rond en ontdekt dat die jongedame die hem net deze kamer in riep achter het bureau is gaan zitten.

'Blijkbaar heb ik weer de co-assistent, verpleegkundige of student getroffen' denkt hij en met een zucht schudt hij de vrouw achter het bureau de hand. Terwijl hij gaat zitten dringt de naam die ze zei tot hem door... Dokter S. 'Maar dat is wel diegene met wie we een afspraak hadden. Zou dit dan de échte dokter zijn, of zouden die studenten zich tegenwoordig ook al dokter noemen?' De "dokter" onderbreekt zijn gemijmer door te vragen wat ze voor hem kan doen en zijn echtgenote vertelt waar hij last van heeft. Na een aantal vragen van de kant van de dokter mag hij zich uitkleden en onderzoekt ze geroutineerd zijn heup. Na een foto komen ze terug en vertelt de vrouw dat hij een versleten heup heeft en dat een nieuwe heup een groot deel van zijn pijnklachten kan verhelpen. Ze vertelt de voor- en nadelen en de risico's van de operatie. Terwijl de man met een gerust hart bij het afscheid de hand schudt van de vrouw die gelukkig toch echt de dokter bleek te zijn valt zijn blik op zijn status. Zelfs ondersteboven zonder bril kan hij lezen wat ze heeft opgeschreven. Met een diepe zucht loopt hij de kamer uit en zegt tegen zijn vrouw: 'Een aardige jongedame, maar de volgende keer wil ik een échte dokter'.

05 November 2010 :: 20:53

Lijstje

Al van jongs af aan ben ik van de lijstjes. Ik haalde elke week bij de V&D de nieuwste Mega Top 100 op, kende de stand van de ere- en eerste divisie uit mijn hoofd, somde zonder twijfel elke ploeg in de Tour de France op (inclusief renners en ploegleider) en als ik naar de Chinees ging, hoefde ik niet op het menu te kijken.
Sinds een jaar of wat heb ik echter zelf een lijstje gemaakt. Eentje met bands en artiesten die ik minimaal één keer in mijn leven gezien wil hebben. Zodat ik daarna met een gerust hart kan sterven.

Ik dacht dat het wel een heelveeljarenplan zou worden. Ik wilde ze immers allemaal al vrij lang zien, maar dat was er steeds niet van gekomen. Maar gisteren stond ik bij Raymond van het Groenewoud (wow, leuk én ontroerend) en ik besefte dat dit binnen een maand al de tweede van de lijst was. Immers, recent werden J. en ik in Groningen door Joe Jackson van onze sokken geblazen.
En terwijl ik dat dus dacht, kwamen de herinneringen aan Branford Marsalis (al twee keer), Slash, Green Day, Elvis Costello en de Toy Dolls naar boven. Heb ik Tröckener Kecks, Band of Horses en de recente toevoeging The XX nog niet eens genoemd. Die heb ik ondertussen allemaal al eens gezien. De één indrukwekkender dan de andere, maar ze zijn afgestreept.

Man, wat is dat met die lijst hard gegaan. Als dat zo doorgaat, haal ik de veertig niet. Dus om mijn leven wat te rekken heb ik voor de zekerheid de Beatles er maar bij gezet. Want ik gok dat ik die voorlopig niet live zal zien.

02 November 2010 :: 23:13

Projectnaam

Ik heb al veertien weken geleden het cement gestort en J. is al zo lang aan het bouwen, maar we hebben het nog steeds over 'het', 'hij', 'die kleine' of 'de baby'.
Vrij onpersoonlijk voor zoiets bijzonders als een zich ontwikkelende vrucht die uitgroeit tot ons kind. Tijd voor een projectnaam, dus.

Projectnamen zijn handig bij zwangerschappen. Zo heette mijn jongste zusje Knofje toen zij nog in de buik vertoefde. Ze had een naam en kreeg daardoor vanzelf een persoonlijkheid, ook al wisten we allemaal dat ze (of hij, dat wisten we toen nog niet) in het echt geen Knofje zou gaan heten.

We dachten even aan de locatie waar het kind zijn oorsprong vond, maar Frenske was al ooit door een andere weblogbaby bezet en bovendien zijn wij niet Limburgs genoeg. We moesten dus iets anders verzinnen.
En ineens had ik het. "Harry," opperde ik om het fossiel te eren.
"Nee," zei J., "dat is veel te duidelijk. We doen Victor. Dat is zijn tweede naam. Of derde, daar wil ik vanaf zijn."
"Hmmm. Victor. Leuk, maar a. te mannelijk en b. toch iets te bekakt."
"Vic dan," poldermodelde J. "Dat kan zowel een afgekorte Victor als Vicky zijn."
"Vic, zo heet de zanger van de Slackers," proefde ik tevree.

"Vic het is," concludeerden J. en ik. En ik gaf Vic nog maar eens een kusje op zijn bolletje.