28 Februari 2011 :: 22:23

Bijzonder weekend

Toen wij de Santenkraam vertelde over onze plannen met Vic's kamer boden zij spontaan aan te komen helpen schilderen. Als voorbereiding hadden Cyriel en ik gegoogled en geschetst voor ideëen en bedacht dat hét idee in de Gamma tot ons zou komen. Er maakte zich dus een lichte stress van mij meester toen Cyriel het op het moment supreme liet afweten door ziek te zijn, en we hadden nog maar 2 dagen tot de Santenkraam zou komen! Ik bedacht me dat ik dan maar moest zorgen dat de voorbereidingen op het culinaire vlak in orde moesten zijn, om ons gebrek aan inspiratie en kant-en-klare ideeën te compenseren. Hoewel de appeltaart, tompoezen en pizza heerlijk waren had ik natuurlijk beter moeten weten, Sanneke en Rinke nemen de inspiratie zelf wel mee! En hoe!

Mijn moeder heeft meer dan 30 jaar geleden een doek met zakken gemaakt voor boven de commode. Deze had ze versierd met geborduurde, gevilte, gebatikte en gehaakte dieren om mij en mijn zussen te vermaken tijdens verschonen. Ik heb de doek weer via mijn peettante gekregen en was vast van plan deze op de kinderkamer op de hangen, zodat Oma T. voor Vic er toch is ookal zal hij of zij haar nooit leren kennen. Ik kon dus nog net het fatsoen opbrengen om ook Cyriels mening te willen horen toen Sanneke voorstelde mijn moeder doek als leidraad voor de muurschildering te gebruiken. En mijn lieve schat wilde het ook!

Het was heerlijk om samen met Rinke en Nisse verf uit te zoeken, de kindertjes op de bank te installeren met een DVD en warme chocolademelk en met z'n vieren in toerbeurt te gaan schilderen op Vic's kamer tot laat in de avond. En wat fijn om zondagochtend wakker te worden, samen te ontbijten en met de hele Santenkraam nogmaals het werk te bewonderen, waarbij Nisse zich meteen naast een van de muurdieren vlijdde.

 

En dan de 63ste verjaardag van mijn vader gaan vieren voor het eerst mét zijn lieve vriendin en te zien hoeveel plezier en trots het hem geeft te zien dat de nagedachtenis van zijn vrouw voortleeft op de kamer van zijn aanstaande eerste kleinkind.

Er restte mij vanochtend niets anders dan in een enorme after-weekend-dip te storten

19 Februari 2011 :: 23:04

Over warmbloedige avondmensen

Het is tijd voor een theorietje. Want theorietjes zijn mooi om over na te denken, ze te staven en vervolgens te weerleggen. Of nog meer na te denken en te staven als ze niet weerlegd kunnen worden.
Terwijl ik zo met Prosper aan het praten ben, vallen me twee dingen op van wat hij zegt. Ten eerste dat hij komende zomer naar Singapore gaat, terwijl hij niet van warme landen houdt. En ten tweede dat hij het slecht trekt als hij doordeweeks eens wat later naar bed gaat. Omdat hij een ochtendmens is.

Toen ging mijn theorietjesalarm dus af. Want wat Prosper zei, is heel herkenbaar. Niet voor mij, maar voor J. Want ook zij houdt niet echt van warme landen (tot 25 graden is meer dan prima) en is een ochtend- en middagmens. En dat botst dus in onze relatie. Want ik ben wel van de lekkere temperaturen (vanaf 25 graden is meer dan prima) én ik kom pas 's middags op stoom, om 's avonds en 's nachts echt lekker actief te worden.

Maar goed, het theorietjesalarm ging dus af. Ik poneerde de stelling, dat ochtendmensen liever naar frissere oorden op vakantie gaan en avondmensen graag een aangename temperatuur hebben. Wat deze theorie ondersteunt, is dat er in de warmere landen rond de Middellandse Zee ook 's avonds nog veel activiteit is. Je zult daar maar een ochtendmens zijn. Of van echte kou houden. Zit je mooi verkeerd.
Alle ochtendmensen dus naar IJsland op vakantie, kunnen wij warmbloedigen met zijn allen in Italië tot in de kleine uurtjes wijn drinken.

Prosper liet even een stilte vallen, dacht na en zei toen: "Ja, dat kan wel kloppen. Want F. is ook van de zonvakanties en een avondmens."
Waarmee onze theorie vooralsnog in honderd procent van de geregistreerde gevallen standhoudt en een ijzersterke theorie is.

Tenzij u 'm nu in de commentaarbox gigantisch onderuithaalt...

18 Februari 2011 :: 16:01

Geluk zit 'm in kleine dingen

Het wisselen van tanden heeft grote indruk op mij gemaakt. Het was eigenlijk het eerste moment dat ik me realiseerde dat ik ook ooit groot zou worden en dat mijn lichaam zich langzaam aanpaste, zo met die afwisseling tussen melk- en volwassen tanden. En dat is een bijzondere constatering voor een jongetje van een jaar of vijf.
Het heeft zelfs zo'n grote indruk gemaakt, dat ik nog steeds af en toe droom over loszittende tanden en de kunst van het verwijderen van de loszittende tand. Die beheerste ik namelijk tot in de perfectie. Bij de laatste tanden had ik van de eerste voorzichtige wiebeling tot de tand in mijn hand slechts enkele minuten nodig en ik vreesde het moment de laatste tand verwisseld was.

Maar moeder natuur heeft mij met een presentje verrast. Ik schreef er al eens over: ik heb nog een melkkies. De laatste melkkies bleef namelijk wel erg lang zitten. De orthodontist ontdekte dat er geen volwassen kies onder mijn kleine vriend zat, dus dat die gewoon moest blijven zitten.

Drie jaar geleden verwonderde mijn nieuwe tandarts drie jaar geleden zich over die kleine kies rechtsachter in mijn mond. Ze vermoedde dat die er binnen een jaar uit zou gaan, maar dat herstelde ze een week geleden naar tien tot twintig jaar.
En daar komt de tweede verrassing: met een beetje geluk mag ik samen met Vic een tand voor de tandenfee klaarleggen. Ik kijk nu al uit naar het laten wiebelen van de tand, net steeds een beetje verder zodat 'ie steeds losser komt te zitten. Totdat ik uiteindelijk vol trots een natte, slijmerige kies in mijn hand houd en mijn tong door het gat aan de zijkant steek.

Geluk zit 'm in kleine dingen. Een melkkies dus, bijvoorbeeld.

16 Februari 2011 :: 23:36

Een relatie is eigenlijk gewoon een Sinterklaasfeest

Spontaniteit is zo overschat. Hartstikke leuk, hoor, maar ik heb het gewoon veel te druk om spontaan te zijn. En J. precies hetzelfde.
Natuurlijk, af en toe verzuchten we ook tegen elkaar 'dat het heel leuk zo zijn als we nog veel spontaner zouden zijn'. En dan besluiten we om dat vanaf dat moment te doen. Om vervolgens de zak chips leeg te eten, uitgeput van een lange werkdag en de training naar bed te kruipen en daar snurkend tegen elkaar aan in slaap te vallen. Om de volgende dag gewoon precies hetzelfde te doen. Maar nu is het anders, want nu is het spontaan.

Nou ja, er veranderde dus eigenlijk niet zo veel en hoewel we er nog ver vanaf waren, meenden J. en ik toch dat we de sleur voor moesten zijn. Dus besloten we spontaniteit af te dwingen. Niet meer wachten tot de een een bloemetje voor de ander haalde of de ander de een ontvoerde naar een fijn restaurantje, nee, we besloten het heft in eigen hand te nemen.
En hoe doe je dat, spontaniteit afdwingen? Nou, dat blijkt dus retesimpel! Neem twintig kleine briefjes, ter grootte van een Sinterklaas-lootje ongeveer. Schrijf op elk briefje een opdracht die zowel jij als je geliefde kunt uitvoeren en waarmee je de ander verrast. Die briefjes vouw je allemaal een of twee keer (weer die link met Sinterklaas-lootjes, potverdomme!) en je stopt ze allemaal in een leuk blikje. Iedere week trekken jij en je geliefde één briefje (spannend, Sinterklaas-tijden herleven) en de opdracht op je briefje voer je die week voor de ander uit.

En dat blijkt toch verdulleme leuk! Je bent reuzebenieuwd welke opdracht de ander moet uitvoeren en je wacht daar echt met spanning op. Een beetje als... uhm... dat je benieuwd bent wat er in je schoentje zit, zeg maar. En zelf ben je aan het brainstormen over hoe je jouw opdracht uit zult voeren en wacht je het juiste moment af. Zoals je een surprise zou maken, ongeveer dan.

Beschouw je relatie dus een beetje als Sinterklaas. Nu ja, niet als een oude man met een witte baard, maar wel met de pret en spanning die bij het Sinterklaas-feest hoort. Wordt het nog veel leuker van. En kun je dat spontane gedoe gewoon achter je laten. Je hebt het immers al druk zat.

13 Februari 2011 :: 13:49

Pekinees

Moeder: 'Martijn, laat jij Max even uit?'
Martijn: 'Oke, maar niet als hij dat achterlijke jasje aan heeft.'
Zus Esther: 'Weet je wel hoe koud het is! En bovendien heb ik hem net in dat ding gewurmd, het is keizielig als het weer uit moet!'
Martijn: 'Dan laat je hem zelf maar uit, loop ik niet voor lul'
Zus Esther: 'Wie ziet dat nou? En je kent hier toch niemand? Je hoeft alleen maar voor de deur te gaan staan, bovendien is het jouw beurt.'
Moeder: 'Martijn, doe niet zo moeilijk. Jullie wilden die hond, dus nu laat je hem ook uit. Met of zonder dekje, geen discussie.'

We zitten met vrienden op een bungalowpark en op zondagochtend gaan Cyriel en vriend F. hardlopen. Dankzij mijn dikker wordende buik durf ik niet mee en besluit ik maar een rondje te wandelen voor het ontbijt. Ik loop langs een meertje en zie een moeder en dochter met een grote Sint-Bernardshond mij tegemoet komen. Voordat wij elkaar kruisen, passeren zij eerst nog een stoere, ietwat slungelige jongen met zijn pet dwars op zijn hoofd die zo relaxed mogelijk voor zijn bungalow net op het voetpad staat. Het is dat zijn ouders hem kunnen zien, anders had hij wel een sigaretje opgestoken om zichzelf precies de houding aan te meten die hij voor zichzelf in gedachten had. En had hij zijn pekinees met roze dekje thuisgelaten...

Want op het moment dat moeder, dochter en Sint-Bernard de jongen (die nu zichzelf en/of hond onzichtbaar probeert te maken) passeren, zegt moeder: 'Kijk, dat hondje is nog kleiner dan onze kat!'
Dochter beaamt het. 'Hij is echt schattig! O sorry, het is natuurlijk een zij!'

De jongen heeft een keurige opvoeding gehad en weet dat het wel zo makkelijk is om dit te beamen, maar dat je eigenlijk niet hoort te liegen. Hij zegt dan ook enigszins gegeneerd: 'Het is wel een hij. Maar ik heb een oudere zus... Dus dat roze... Dat vindt ze leuk.'

04 Februari 2011 :: 16:05

Droomplacebo

Dat moeder Natuur geniepig en uitermate geraffineerd in elkaar zit, bleek wel deze week. Want iedereen weet dat het met je nachtrust als nieuwe ouders gedaan is.
Daar zie ik dus behoorlijk tegen op. Ik hou van slapen, namelijk. Niet dat ik vroeg naar bed ga, maar lig ik er eenmaal in, dan kom ik er het liefst niet uit. Een beetje uitslapen duurt tot het middaguur, dat idee.

En daar is het dadelijk dus mee afgelopen. Halve nachten met een baby'tje rondwandelen, niet meer uitslapen: ik vrees dat ik over een half jaar een gebroken man ben.

Dus besloot moeder Natuur mij op trainingskamp te sturen. En J. was blijkbaar mijn trainster. Want gottogot, wat was zij de afgelopen nachten onrustig. Draaien, wentelen, keren. Insteken, doorhalen, af laten glijden, dat werk.
Ik was al een half jaar eerder een gebroken man. Wallen die over de grond sleepten, ogen die met stokjes niet meer open te houden waren: het was een nachtmerrie. Als ik geslapen had, dan.

Dus toen ik gisteren naar bed ging, vroeg ik alle hogere machten of ik alsje-, alsje-, alsjeblíeft een nacht goed mocht slapen. Zodat ik vanochtend enigszins fris en fruitig aan de dag zou kunnen beginnen.
Helaas leek het daar het eerste deel van de nacht niet op. Ik moest vechten om mijn dekens en kon de slaap niet vatten. Ik telde de minuten af, de uren, maar nee, het mocht niet baten. En ik zag op tegen de dag die alweer bijna begonnen was.

Uitgeput viel ik uiteindelijk toch in slaap. Ik droomde dat ik uitgeput in bed lag. Kapot. Hoofdpijn. Ziek. Kortom, overtraind door het trainingskamp van moeder Natuur.
In mijn droom wist ik niks anders te doen dan mezelf naar de badkamer te slepen en een paracetamoldinertje te regelen.

De wekker van J. ging. En ik werd wakker. Uit automatisme wilde ik gaan klagen dat het nog veel te vroeg was, maar mijn lichaam zei wat anders. Dat stond al naast bed kniebuigingen te doen en was klaar voor een nieuwe dag. Mijn hoofd bonkte niet en mijn ogen stonden wijdopen. Gewoon, omdat ze niet dichtvielen.

Ik zeg het u: dat paracetamolletje van vannacht, dat heeft dus geholpen. Is dat ook een placebo-effect?

02 Februari 2011 :: 17:01

Mister Blue Eyes

Zoals gewoonlijk trap ik op weg naar huis lekker door en zoals gewoonlijk word ik op de Graafseweg brugafwaarts richting stad gehinderd. Het fietspad daalt sneller dan de weg en is daar erg smal.
Zeker als twee meisjes op één fiets een beetje slingeren.

Ze dragen Uggs, praten net te hard en doen vooral geen poging niet te slingeren.

En dan ga ik dus denken. Zal ik inhouden en me ergeren? Ga ik erlangs en verwacht ik dan een grote mond? Of zeg ik dat ze hun roer recht moeten houden?
Maar als puntje bij paaltje komt floep ik in het beetje ruimte dat ze laten erlangs en hoor ik niks. Ook zoals normaal.

Honderd meter verderop sla ik linksaf en wacht ik voor het stoplicht. Enkele seconden later zie ik vanuit mijn ooghoeken (en hoor ik het ook) dat de meisjes naast me gaan staan. Ik verwacht een woedend woordje of een bitse opmerking en voel dat het meisje voorop haar hoofd mijn richting uitdraait.

"Hey mister Blue Eyes!"

Ik kijk haar aan en krijg de liefste glimlach die ik dit jaar heb gekregen.
De rest van de weg naar huis geef ik haar glimlach door aan iedereen die ik tegenkom. Hij staat op mijn gezicht gebeiteld.