30 Oktober 2011 :: 17:14

Kerstpakket

Ruim voordat men aan de donkere dagen voor kerst zou willen denken ontving ik een brief van mijn werkgever. 'Onder de medewerkers was het plan opgevat' (dit stond minstens 10 keer vermeld zodat we echt niet moesten denken dat de 'het management' ons iets wilde opleggen) om op een ludieke manier iets in te zamelen. Er werden al circa een jaar acties gehouden voor een noodlijdend buitenlands ziekenhuis, van 'fietsen voor het goede doel' tot 'benefiet-voorstellingen'. Maar als elke werknemer nu eens zijn kerstpakket zou inleveren, dan zou 'het management' het bedrag verdubbelen.
Tijdens het lezen van deze brief, ik denk zo na de derde "dit idee is bedacht door de medewerkers", begon ik al te sputteren en uit te roepen 'nou jaaaa!', 'psjt, verdubbelen...', 'ze hebben net een hele zwik mensen weggereorganiseerd!', 'wat voor chantage is dit!' en 'en als je dan wel met een doos onder je arm wegloopt ben je te beroerd is om iets voor een ander te doen in Verweggistan'.
En het was echt echt niet zo dat ik dit hele idee ridicuul vond, maar de manier waarop het gebracht werd bezorgde mij een ongemakkelijk gevoel. Dus ik zat met een dilemma. Wel doneren en daarmee iets goeds doen voor de Verwegistaanse-medemens, terwijl ik principieel tegen de manier waarop ben... Of niet doneren en dan een kerstpakket krijgen waarvan de meeste spullen achterin de kast verdwijnen totdat ze over de houdbaarheidsdatum heen zijn, omdat ik uiteindelijk te lamlendig ben om de doos naar de Voedselbank te brengen...
En wat doe je als je een dilemma hebt: dan ga je op vakantie om in de frisse berglucht het een en ander eens te overdenken. Zo gezegd, zo gedaan, een paar Franse wijntjes, goede gesprekken en geen steek verder vond ik dat ik lang genoeg had nagedacht over iets waar ik überhaupt niet over na wilde denken. Dus... besloot ik te doneren 'dan was ik tenminste van het hele gezeur af'. In de frisse berglucht bleek zelfs een welwillend wifi-signaal te zijn en met 1 druk op de knop kreeg ik dit jaar geen kerstpakket. Nog steeds enigszins ongemakkelijk over het verloochenen van bepaalde principes, maar nu was het klaar, basta, finito!

Totdat ik deze week een aankondiging op mijn werk zag: vanmiddag 17u verloting kerstpakkettenactie! Dit 'kleine' detail had ik wel gezien in de brief, het was namelijk één van de manieren om mensen te overtuigen te doneren. Hoe meer pakketten er gedoneerd werden, des te meer kon je winnen bij een verloting. Maar ik had het genegeerd aangezien ik dit onderdeel nog het meest discutabel vond van de hele actie: ' je kerstpakket doneren met de kans iets te winnen wat misschien wel 10x de waarde is van je pakket'. Hoezo doneren uit medemenselijkheid?

Vond ik vrijdag een mail in mijn inbox met als onderwerp: 'Proficiat'! Blijk ik de gelukkige winnaar te zijn van een weekend weg in een heus resort! Op wel 13,3 kilometer van ons huis!
Nu kan ik natuurlijk deze prijs weigeren omdat ik uit medemenselijkheid heb gegeven. Maar dan gaat de prijs vast naar een collega en zo medemenselijk ben ik ook weer niet. Zit ik liever volgend jaar met mijn grote woorden, principes en vrijgevigheid te genieten in het bubbelbad met Tijmen. Op ons tienjarig samenzijn!

10 Oktober 2011 :: 14:12

Bad ass motherfucker

Ik wilde er al heel lang eentje, maar ik kon niet kiezen. Welke ik ook zag: het was niet des Tijmens. En dat moet natuurlijk.
Tot wij vorig jaar bij de Santenkraam waren en vertelden dat er een kleine in huize Het Recht van de Sterkste zou komen. Want toen wij bij de HEMA waren, moest er een truitje gekocht worden. Eentje met fietsen, want gezien mijn haast dwangmatige liefhebberij stond en staat het natuurlijk vast dat ons toekomstige gezinslid zou gaan wielrennen.

En toen wist ik het. Die moest ik hebben. Dat was dus inderdaad precies des Tijmens. Ik verplichtte mezelf een jaar te wachten om het zeker te weten, maar afgelopen vrijdag was het dan zo ver. Ik verbeet de helse pijnen (voor het heldengehalte, hè, want eigenlijk viel het best mee) en na 25 minuten stond ik weer buiten.
Als bad ass motherfucker. Want met een fiets op mijn arm getatoeëerd.

Klik op het plaatje om ook de inspiratiebron te zien

03 Oktober 2011 :: 12:36

Een brok in de keel…

Via de autoradio komt een bekend deuntje de auto binnen. Ik neurie het mee, zelfs al vind ik het een stom, nietszeggend liedje. Zo'n bekend deuntje dus.
"Lene Marlin!" Triomfantelijk kijkt José me aan. "Is goed toch?"
Vroeger vroeg ik José wie ze op de radio hoorde en meestal had ze het fout. Maar ze werd steeds beter en roept nu vaak al de artiest voor ik zelf heb bedacht dat ik weer een quizje wil spelen.
"Uhm, ja," denk ik. "Ik weet het niet zeker, maar het klinkt me bekend in de oren."
José bekent: "Ik weet het wel zeker, hoor. Hier heb ik nog een cd van."
"Staat deze cd in onze kast?" Ik overweeg om onze collecties weer te scheiden.
"Volgens mij ben ik hem kwijt," maakt José het goed. "Maar als tiener heb ik deze cd vaak opgezet. En dan vooral één bepaald nummer."
Ik voel dat dit de aankondiging van een gênante bekentenis is.
"In dat nummer zong ze over iemand die ze miste. En dan zat ik in mijn eentje een beetje te huilen."
Ik zie het helemaal voor me. Een puber met een onbereikbare liefde, die woord voor woord met Lene Marlin meezingt omdat iemand haar begrijpt en ondertussen de tranen over haar wangen laat stromen. Ik begin voorzichtig te grinniken.
José vervolgt. "Om ons mam."

En nu ben ik geen puber meer, maar nu stromen ook bij mij de tranen over mijn wangen.