Verrassing
17-09-11 - 21:17 Geschreven door: Tijmen Iets onder Lyon zitten we in zo'n motel dat je uit films kent. Waar achter douchegordijnen moordenaars staan en anders liggen ze wel onder je bed. Gelukkig ligt Koosje Jans op de vloer, dus José en ik zitten vrij veilig op bed. En ze hebben wi-fi.Handig, want we weten eigenlijk nog niet waar we heen willen. Ja, ergens in de buurt van Grenoble, maar dat is een vrij ruim gebied. Het hooggebergte valt af, want dan kom ik met die fietskar dus echt niet boven. Het wordt de Drôme of de Ardeche, hoewel José ooit na een gortdroge en snikhete vakantie heeft gezworen daar nooit meer heen te gaan. Wat mij dan weer als een aantrekkelijke vakantie in de oren klinkt, gortdroog en snikheet.
Goed, José surft wat over de digitale snelweg op zoek naar campings en zegt ineens: "116 kilometer fietsen, dat kun je toch wel?"
Ik denk aan de tweeëneenhalve rustweek die ik achter de rug heb, aan mijn basisconditie, een kind in de fietskar, maar besluit dat dit nog wel moet gaan. "Geen probleem, schat," antwoord ik dan ook blijmoedig.
"Nee, prima," zegt José, haar blik strak op het beeldscherm gericht. Ze tikt wat, pakt haar credit card en vraagt na vijf minuten: "Zeg, heb jij je licentie bij je? Ik heb je zojuist ingeschreven voor een cyclosportieve."
...
Een cyclosportieve, lieve lezers, dat is een toertocht. Tot zover niks aan de hand. Maar met een wedstrijdelement.
Dus mijn eerste reactie was: "Wat een topvrouw! Daar ben ik maar mooi mee getrouwd." Maar mijn tweede reactie kwam al snel. Is dit Josés manier om voor de terugweg ruimte in onze overvolle auto te creëren? Want ik denk aan de tweeëneenhalve rustweek die ik achter de rug heb, aan mijn basale conditie, de tochten met een kind in de fietskar die mij de komende dagen zullen slopen en denk: "Ze wil me dood hebben. Daar ben ik maar mooi mee getrouwd."
een schot